تحلیل سعید حجاریان از سناریوی عراقیزاسیون كردن ایران، برخی نیروهای اپوزیسیون وطن فروش هستند
سنج نیوز: انصاف نیوز نوشت: حجاریان اظهار داشت: زمانی كه آمریكا می گوید همه گزینه ها روی میز است، باید به این نكته توجه كرد كه یكی از گزینه های وی و به خصوص هم پیمان های منطقه ای اش تجزیه ایران است.
سعید حجاریان در گفت وگویی درباره خطر تجزیه ایران، راهكارها برای مقابله و همینطور چگونگی ممكن كردن ایجاد اتحاد سیستماتیك میان پوزیسیون و اپوزیسیون مخالف تجزیه پرداخته است. این گفتگو را در ادامه بخوانید: خطر تجزیه ایران را چقدر جدی می دانید؛ اساسا كاری عملی هست یا خیر؟
زمانی كه امریكا می گوید همه گزینه ها روی میز است، باید به این نكته توجه كرد كه یكی از گزینه های وی و به خصوص هم پیمان های منطقه ای اش تجزیه ی ایران است. چندی قبل، جان بولتون از لفظ مجعول «خلیج عربی» بهره برد و بعید نیست، دست اندركاران دولت فعلی امریكا در هم آوایی با كشورهای خلیج فارس ادعاهایی درباره ی جزایر سه گانه مطرح كنند و احیانا در یك درگیری محدود این جزایر را تصرف كنند. در صورت وقوع چنین رخدادی، باید با نیروی دریایی و موشك آن جزایر را پس گرفت كه امری است به غایت دشوار. چون آنها در جنگ دریایی دست بالا را دارند و می دانیم این همه ناو بی جهت در خلیج فارس حضور پیدا نكرده اند. البته كسانی كه در بین اپوزیسیون آریایی ادعای تمامیت ارضی می كنند، معلوم خواهند كرد فردا كه بر من و تو وزد باد مهرگان/ آنگه شود پدید كه از ما دو مرد كیست! از سوی دیگر، سناریوی عراقیزاسیون ایران نزد برخی ایران ستیزان مطرح است. اگر امریكا بخواهد سناریوی عراق را درباره ما اجرا كند، بطور قطع دو نیروی سیاسی مستقل در دو منطقه ی ایران به راه خواهد انداخت البته با پول سعودی. در این صورت، دیگر به شعار «بزن و دررو» قناعت نخواهند كرد و به «بزن و بایست» روی خواهند آورد؛ بدین معنا كه دو منطقه را پرواز ممنوع اعلام خواهند كرد تا نیروی اپوزیسیون بتواند جایگاه لجستیكی خویش را محكم كند و به پیش روی ادامه دهد. اگر وقایع عراق را فراموش نكرده باشید، هم در شمال و هم در جنوب، و نیز اهوار، منطقه ی پرواز ممنوع اعلام نمودند. در شمال، كردها، دولتی نیمه خودمختار تشكیل دادند و برای خود پیش مرگه داشتند و حتی به تجارت نفت روی آوردند. در جنوب نیز گروه هایی به وجود آمدند و دردسرهای زیادی برای نیروهای صدام پدید آوردند و حتی تا زمان سقوط وی در آنجا ماندند. ایران یكپارچه و تجزیه نشده چه هزینه هایی برای آنهایی دارد كه در حال برنامه ریختن برای تجزیه ی ایران هستند و با تجزیه ی ایران چه نتیجه ای پیشبینی می شود؟
شاید بتوان به ضرب و زور خاك را یكپارچه نگه داشت اما قوت یا ضعف یك كشور را باید در عنصر همبستگی اجتماعی جست. بالكان، یكپارچه بود اما همبستگی نداشت و به محض وارد شدن قوه زور، روند بالكانیزاسیون رخ داد. در مقابل، هند كشوری است كه دین ها و زبان های بسیاری را در خود جای داده است، تا حدی كه گاها طرفین كشور زبان و دین دیگر را نمی شناسند؛ اما به واسطه ی دموكراسی، همبستگی اجتماعی وجود دارد. پس باید تعریف نماییم، ایران بناست مانند یوگسلاوی یكپارچه شود یا هند. به اعتقاد من، مردم همبسته ای كه باور دارند در این ملك سهم دارند، مقابل تجزیه خواهند ایستاد و نیروی مقاومت می سازند. در میان گروه های اپوزیسیون هم همیشه حساسیت بر تجزیه ی ایران مشاهده شده. چه چیزی مقابله و مخالفت با تجزیه ی ایران را به امری ملی تبدیل نموده است؟
من معتقدم خیلی از نیروهای اپوزیسیون وطن خواه هستند اما در نیت برخی از آنها شك دارم. آنان به دنبال تحریم و جنگ هستند تا صرفا تكه ای از وطن را كه هیچگاه بویی از آن نبرده اند، به دست آوردند؛ این ها دو دسته اند یا بی وطن اند یا وطن فروش. و من سفارش می كنم آنها در همان خارج كشور با یكدیگر معامله كنند و بی وطن ها از وطن فروشان وطن بخرند! با توجه به اینكه پوزیسیون و بخش بزرگی از اپوزیسیون [چه در داخل و چه در خارج از كشور] اهمیت زیادی برای تمامیت ارضی ایران قائل هستند برای مقابله با این مورد چگونه می توان از این ظرفیت استفاده كرد؟ آیا می توان بر سر این مورد وحدتی سیستماتیك میان دو گروه پوزیسیون و اپوزیسیون بوجود آورد؟
آن دسته از اپوزیسیون كه به دنبال وحدت سرزمینی است، در گام اول باید به دنبال رفع سایه ی جنگ و تحریم از سر ایران باشند تا نشان دهند در مدعای خود صادق است. پس از آن می توان به كمپین های مشترك فكر كرد. راهكار شما برای مقابله با برنامه «تجزیه ی ایران» چیست؟
یگانه راه مقابله با تجزیه، پذیرش مقوله شهروندی برای همه ایرانی ها فارغ از قوم و نژاد و زبان و مذهب و دین و آیین است. با پذیرش این نكته، همگان در مقابل قانون مساوی خواهند بود و از مواهب و نعمات این سرزمین مشترك به یكسان بهره مند خواهد شد. آنگاه احساس علقه به سرزمین پدید می آید و چشم ها از دست و عمل یگانه برداشته خواهد شد. یكی از راهكارهای پیشنهادی برخی تحلیلگران تقویت حس ملی گرایی در بین مردم و گروه های مختلف است؛ در تاریخ ایران چهره هایی كاریزماتیك برای ایجاد این حس در جامعه ی ایرانی وجود داشتند، آیا امروز چنین چهره هایی داریم؟
به اعتقاد من نخست باید پروژه ای ملی وجود داشته باشد كه مردم حول آن گردهم آیند؛ زمانی مشروطه خواهی و زمانی ملی شدن صنعت نفت پروژه ی ملی محسوب می شدند و حول آن ادبیات ملی به وجود می آید. اما در چشم انداز ما، پروژه ی ملی وجود ندارد؛ نه الگوی دقیقی از توسعه ی ملی تعریف شده است و نه دین و مذهب می توانند چنین نقشی ایفا كند. از جانب دیگر باید تاكید كرد، چهره ی كاریزماتیك حول یك گفتمان شكل می گیرد و در خلاء نمی توان چنین انتظاری داشت. امام، در مقابل شاه چنین وجهی پیدا كرد و آقای خاتمی در مقابل گفتمان انسدادطلبی. ۲۷۲۱۵
منبع: سنج نیوز
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب