چه کسانی گرفتار توهم توطئه و خشونت در عالم سیاست می شوند و به همه برچسب می زنند؟
به گزارش سنج نیوز کیومرث اشتریان استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران در روزنامه شرق نوشت: فردی که گرفتار وسواس سیاسی است، نگرانی و هراس بسیار بیشتری دارد. شخصیتش متزلزل و بسیار شکننده است. فاقد اعتمادبه نفس لازم برای غلبه بر تردید است. نمی تواند به نتیجه برسد. نمی تواند اعتماد کند، ازاین روست که اصل را بر ناپاکی می گذارد.
قطعیت و صلابتِ وی در ناپاک انگاشتن دیگران نشانه شخصیت محکم او نیست، بلکه نشانه نگرانی، تزلزل، عدم اعتمادبه نفس و ترس است. وسواسی سیاسی ترسو است، چون ترسوست، در بدبینی مداومت دارد. وی در مخالفت صلابت دارد. در خصومت یا کینه ورزی شجاعت می ورزد.
«شخص وسواسی» تمنای پاکی دارد و درست در همین موضع است که ممکنست گرفتار انحراف و اعوجاج شود. «وسواس سیاسی» از هراسی غیرعادی شروع می شود. شخص وسواسی، از ترسِ آلودگی، همه چیز را ناپاک می پندارد و به زمین و زمان بدبین است.
جوانی که گرفتار وسواس سیاسی است بطور معمول پاک است و دغدغه پاکی دارد، در تمنای پاکیِ سیاسی متصلب است؛ صادق و قوی است؛ اما از درون کم محتوا، بی بنیه، متزلزل و نگران است. می ترسد و می هراساند. تردید و ترس او را به نگرش توطئه می کشاند. اساسا، «بدبینی» به منظر و نگاه او تبدیل می شود و به تدریج همه چیز را از منظر توطئه می بیند و نظریه های توطئه برای او خوشایند و دلپذیر است.
او به توطئه باور دارد چون «بدبینی» جهان بینی و ایدئولوژی اوست. از همین رو است که سخنرانانی که نظریه های توطئه را سرلوحه گفتار خود می کنند، برای او حد اعلای «اقناع» را در پی دارند، چونکه همان بدبینی را دامن می زنند و «عطشِ وسواس» او را سیراب می کنند.
این بیماریِ سیاسی سوی دیگری نیز دارد. او نه فقط خود گرفتار نگرانی، ترس و تردید است بلکه دیگران را نیز گرفتار همان هراس و بدبینی می کند. بیماری اش مسری است. همچون کسی که گرفتار گرداب است؛ هر آن کس که دست او را بگیرد، با خود فرومی بَرَدش. با مداومت بر وسواس و بدبینی سیاسی، ضربات مداوم و خستگی ناپذیری بر روان جامعه وارد میکند تا جایی که دیگران را متزلزل و روان آنان را تسخیر می کند. گویی روح و روان دیگران را می رباید. آری، «شخصِ وسواسیِ سیاسی» خستگی ناپذیر است و با مشقت به طهارت می پردازد، آن قدر که همه را مطیع وسواس خود می کند. با همین ابزار تردید و وسواس است که دیگران را تسخیر می کند. تسخیر سیاسیِ شخصیت ها و چهره های دولتی نیز به همین روش انجام می گیرد. وسواس دو روی دارد؛ یک روی تردید، ضعف و نگرانی و یک روی پرقدرتِ اصرار، مداومت، کنترل و تاکید. در حقیقت تردید و اصرار تبدیل به بزرگ ترین ابزار برای مسخ دیگران می شود. آن قدر در ترس و تردید خود صادق هستند که دیگران را نیز به شک و شبهه می اندازند. ترس و تردید به بزرگ ترین «ابزار تفوق» روحی و روانی تبدیل می شوند. در حقیقت هدف بسیار ساده و دم دستی است: قرار نیست کسی را از لحاظ فکری متقاعد کنید. فقط تخریب کنید. فریاد دزد و خائن سربدهید و در فریاد خود صادق باشید. ضجه بکشید. صادقانه بر خود از درد بپیچید. اغلب، باورتان خواهند کرد. واقعا هم درد می کشند. درد اینان «درد نگرانی» است که از هراس هم سنگین تر و ویرانگرتر است. «آیین وسواس» سلاحی خودساخته در مقابل «درد عمیق نگرانی» و تردید است. این هراس با ضجه شروع می شود و سپس با خصومت درمی آمیزد و به فریاد تبدیل می شود؛ فریادی که گاهی «حق جویانه» و «عدالت طلبانه» است. این فریاد حق طلبانه مخاطب خودرا پیدا خواهد کرد: جوانان پاکی که تازه به دنیای سیاست وارد شده اند؛ در پی ثبات روحی اند. در سیاست عجله دارند. در آتش شوق دستیابی به یک فکر سیاسیِ باثبات و مبارزه برای آن می سوزند. درست در همین نقطه کارشان تمام است؛ به نخستین سخنران حرّاف، حرفه ای و تند که برمی خورند جذبش می شوند. اگر هم شعارهای دینی و مذهبی سر دهد که چه بهتر، چون این شعارها در اساس خود پاک و زلال و فطری اند و کسی با آنها مخالفت ندارد. محکم سخن گفتنِ یک سخنران ملاک اصلی آنان است. این استحکامِ سخن پاسخی به تزلزل درونی آنان است.
منبع: سنج نیوز
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب