رد ادعای جنجالی احمدی نژاد مقابل سپاه از طرف سردار دهقان
ایلنا نوشت: حسین هقان اظهار داشت: هدفمندی یارانه ها یعنی یک قشری از جامعه ما هستند که این ها از اولیه های زندگی عزتمندانه بهره مند نیستند، پس دولت موظف است به این ها یارانه بدهد. یارانه ندادن مدلول ندارد. در غربی ترین و آزادترین اقتصادها تامین اجتماعی وجود دارد.
حسین دهقان، کاندیدای انتخابات ۱۴۰۰، در گفتگویی تفصیلی به بیان نکاتی پیرامون انتخابات ۱۴۰۰، مذاکره با آمریکا، روی کار آمدن دولت نظامی و لوایح FATF پرداخته است که بخشی از آنرا در ادامه می خوانید. شما برای انتخابات ریاست جمهوری اعلام کاندیداتوری کرده اید، این در حالی است سالهای طولانی در نهاد نظامی و پس از آن در دولت های مختلف از طیف های فکری متفاوت مشغول خدمت بوده اید. امروز در قامت کاندیدا روی حمایت و همکاری کدام جناح در کشور و فراتر از آن روی حمایت چه طبقه و طیفی از مردم حساب کرده اید؟ نظام ما و انقلاب ما اساساً متکی بر مردم، مطالبات مردم، حضور مردم و آرای مردمی است. من تنها و تنها روی حمایت و حضور مردم حساب کردم، فارغ از اینکه کدام جریان سیاسی به چه کیفیت در عرصه سیاست و انتخابات عمل خواهد نمود. من اعلام کردم که تعلق سیاسی به این دو جریان سنتی سیاسی جامعه ندارم و طبیعتاً بخش عظیمی از مشکلات امروز جامعه را هم ناشی از نزاع بین این دو جریان می دانم، چون همواره این دو جریان به دنبال پیاده سازی اهدافی که خودشان آنرا مطلوب و حق می دانند، بوده اند و شاید مردم کمتر مبحث تلاش و فعالیت آنها تلقی شده اند. نه اینکه بگوییم آنها نخواستند به مردم خدمت کنند اما باید بگوییم هیچ کدام از این جریان ها نمایندگی قاطبه مردم را نکردند و نمی کنند. من با نظرسنجی ها کاری ندارم که چگونه است و هر جریانی مختص خودش چه بخشی از جامعه را نمایندگی می کند، آنرا کنار می گذاریم. اما جالب است همواره یک بحثی را جریانات سیاسی مطرح می کنند که قشر خاکستری تعیین کننده است و به هر سمتی که بچرخد، همانجا برنده بودن را رقم می زند. خب این بخش اگر این حجم عظیم را دارد که می تواند تعیین کننده باشد چرا دیده نمی شود؟ چرا می خواهیم از آن استفاده نماییم و فریب یا یک جبهه فریبنده ای را ایجاد نماییم که این قشر را به طرف خود بکشانیم در حالیکه می دانیم قرار نیست آن کار را انجام دهیم. دلیل؟ همین فاصله ای که امروز زیاد شده همین بی اعتمادی که امروز وجود دارد. چرا همه می گویند که جامعه اقبالی برای حضور ندارد؟ در حالیکه من باورم بر این نیست. بلکه عملکرد ما منجر به فضایی شده که امروز جامعه احساس می کند که مطالبات و خواسته هایی دارد. علت هم این است که در گذشته کاندیداهایی بودند که تصور می شد او می تواند خواسته ها و مطالباتش را نمایندگی کند اما بعد دیدند که این گونه نشده است. اگر ما مردم را خطاب قرار دهیم و مردم بعنوان عنصر تعیین کننده در امر حضور و تعیین کننده در سرنوشت خودشان قلمداد شوند، من فکر می کنم که خیلی از این مسائل حل خواهند شد. بنابراین خیلی روشن بگویم که من پشتوانه خودم را مردم می دانم، مردمی که مطالبات دارند و برای آن مطالبات به دنبال پاسخ هستند. یکی از نگرانی هایی که نسبت به حضور نظامیان در عرصه سیاست وجود دارد، روحیه نظامی گری آن هاست که شاید عمده ترین علت مخالفت با ورود نظامیان به سیاست هم همین باشد؛ چونکه می تواند منجر به بسته شدن یا سخت شدن عرصه سیاست داخلی و محدود شدن فعالیت احزاب و رسانه ها شود. شما نسبت به حضور و فعالیت احزاب و رسانه ها در فضای سیاست داخلی کشور چه نگاهی دارید؟ ببینید اولا که نظامی گری را باید تعریف کرد، نظامی یعنی چه؟ آیا یک فرد نظامی معادل نظامی گری است؟ اینکه شما می گویید یعنی بستن و گرفتن و محدود کردن و حذف کردن، این تعریف رفتار میلیتاریستی است. خیر، من باورم بر این نیست و قاطعانه می گویم که نگاهم چنین نیست. معتقدم شما هر زمان که جامعه را ببندید و هر امری را به جامعه تحمیل کنید به یاد داشته باشد که یک پاسخ آنی دریافت می کنید و یک جریان دراز مدت. در آن طرف تنش متراکم خواهد شد و ظرفیت برای پاسخ خشونت آمیز ایجاد می شود، در این سمت هم فضای برخورد خشونت آمیز به وجود می آید. در مجموع اعتقاد دارم هیچ وقت تحمیل جواب نمی دهد. شما سابقه عضویت در نهادی را دارید که نسبت به فعالیت اقتصادی آن شائبه هایی مطرح می کنند، آقای احمدی نژاد از اسکله هایی سخن می گوید که دولت بر آنها نظارتی ندارد. نه من این را قبول ندارم. اگر اسکله ای وجود دارد که از آنجا قاچاق می شود، یا دولت بر آن حاکم است یا نیست؟ اگر حاکم است باید محکم جلوی این کار را بگیرد. هیچ کس در این کشور شهامت این را ندارد و هم اینکه مردم اجازه نمی دهند که بخواهد مخالف قانون و مقررات عمل کند. غیراز اینکه کسی که می خواهد قانون را اجرا نماید خودش قانون را زیر پا بگذارد. مگر می شود ۴۰ میلیارد دلار از یک کانال یا دو کانالی که متهم می شود در اختیار فلانی است، کالا وارد کرد؟ حتی در این حجم اسکناس دلار هم بخواهید وارد کنید، نمی گردد چه برسد به کالا. من این را قبول ندارم. آقای نقدی در زمان آقای احمدی نژاد شد رئیس ستاد مبارزه با قاچاق کالا و موادمخدر، آقای قالیباف هم در زمان آقای خاتمی، خب یعنی این ها خودشان انجام می دادند؟ ما ناتوانی، بی عرضگی و مسئولیت ناشناسی خودمان را با فرافکنی حل می نماییم. راحتتر بگویم، یک آبکش درست کرده ایم، اگر این را ببندیم، درست می شود. حالا همه می خواهند استفاده کنند و در این میان اگر یکی را گفتی نکن، صدایش در می آید. می خواهم بگویم بده بستان تعریف شده ای وجود دارد که رعایت هم را می کنند، این کار را نکنیم و بگوییم قانون و رعایت حال مردم را بکنیم، حل می شود. در عین حال این را هم بگویم که همواره در همه سیستم ها تخلف، قانون شکنی، رانتخواری و رانت جویی وجود دارد، مهم این است که شما اجازه ندهید رانتخواری مبنا شود. با توجه به نقش آفرینی ای که در فرایند برجام داشتید، چه نگاه و نظری درباره مسئله «مذاکره یا رابطه با غرب» دارید؟ و اگر به این نتیجه برسید که در موضوعی احتیاج به مذاکره با غرب است، فکر می کنید که مورد اعتماد رهبری برای انجام این مذاکره با غرب خواهید بود؟ آیا تابحال مذاکره ای بدون تایید رهبری انجام شده است؟ آیا مذاکره ای بدون حمایت رهبری ادامه پیدا کرده است؟ آیا امروز در بدترین شرایطی که ترسیم می شود، رهبری مخالفتی با مذاکره دارند؟ پاسخ همه این سوال ها خیر است. اما به نظر من رهبری برای مذاکرات اصولی را قائل هستند که اگر این اصول رعایت شود حتما مخالفتی با مذاکره ندارند و بلکه خودشان هم آغاز کننده خواهند بود. اگر خاطرتان باشد یک مرتبه رهبری فرمودند اگر من منفعتی در این ارتباط ببینم، خودم پیشگام مذاکره خواهم شد. ایشان تابحال منع مذاکره نکرده اند. اما آنچه از نظر ایشان اصل است، شامل این موارد می شود؛ اول: مبحث مذاکره چیست؟، دوم: طرف مذاکره کیست؟ و سوم: هدف از مذاکره چه می خواهد باشد. اگر مبحث روشن نباشد، طرف مذاکره تعریف نداشته باشد و بعد نتیجه هم روشن نباشد که به دنبال چه چیزی هستیم، خب مذاکره برای مذاکره اساساً مفهوم دار است؟ ما وقت اضافه نداریم تا در مذاکره تلف نماییم. بنابراین اگر ما خیلی شفاف این سه اصل را روشن نماییم و پاسخ آن سه سوال مشخص باشد، حتما مذاکره می نماییم در بحث هدفمندی یارانه ها از میان دو نظر که یکی اعتقاد دارد باید یارانه ها را افزایش دهیم و دیگری می گوید باید پرداخت یارانه قطع شود، کدام نظر به دیدگاه های اقتصادی شما نزدیک است؟ هدفمندی یارانه ها یعنی یک قشری از جامعه ما هستند که این ها از اولیه های زندگی عزتمندانه بهره مند نیستند، بنابراین دولت موظف است به این ها یارانه بدهد. یارانه ندادن مفهوم ندارد. در غربی ترین و آزادترین اقتصادها تأمین اجتماعی وجود دارد. «دولت رفاه» ادعا نمود که من همه مشکلات اقتصاد آزاد را با ایجاد تأمین اجتماعی حل می کنم به این علت که مگر می شود یک نفر در یک جامعه زندگی کند اما غذا برای خوردن نداشته باشد، جایی به منظور زندگی نداشته باشد، کار نداشته باشد، آموزش نبیند و سلامت او مهم نباشد؟ مگر می شود چنین حرفی زد؟ پس مشخصاً بحث این است که یارانه باید پرداخت گردد و یک نیاز است اما از طرفی به یک گروهی هم نباید یارانه داده شود. چه اندازه مشکلات اقتصادی کشور را تحت تأثیر قطع ارتباط ما با سیستم بانکی جهانی می دانید؟ همینطور چه نظری درباره لوایح FATF که عدم تصویب آنها عامل این قطع ارتباط شده است، دارید؟ من فکر می کنم ما هنوز به یک چیز باور نداریم و آن اینکه اقتصاد ملی ما و جامعه ما ظرفیتی بسیار فراتر از آن چیزی که امروز دارد به عرصه می آورد، دارد و اگر ما این توان و قدرت اقتصادی داخلی مان را آنچه که بالقوه است را به مرحله بالفعل برسانیم، امکان هر نوع تعاملی هم با دنیا پیدا می نماییم. البته بحث تحریم برای ما هزینه ایجاد می کند، تحریم سبب می شود مبادلات ما با جهان به شدت تحت تأثیر قرار گیرد و دستیابی به دانش، تکنولوژی، ماشین آلات و مواردی که می تواند به توان تولیدی ما کمک نماید هم تحت تأثیر تحریم محدود می شود؛ در آنجا که امکان دارد تحریم را دور بزنیم و می زنیم هم برای ما گران تر در می آید. این ها حقیقت هایی است که وجود دارد. اما آن طرف هم باید این سوال را بیان کرد که ما به چه قیمتی مقرر است که بپذیریم؟ حتما این گونه است که ما هر معاهده، هر کنواسیون یا هر مبحث جهانی که اگر وارد آن شویم قادر به تأمین منافع مردم مان خواهیم بود، حتما باید بدون استثناء از این فرصت استفاده نماییم. در عین حال هرجا که می خواهد برای ما محدودیت ایجاد نماید و ما را از مسیر مان باز بدارد، حتما باید تحفظ خودمان را داشته باشیم. در بحث FATF هم حتما باید تحفظ خاص خودمان را بر روی دو-سه تعریفی که آنجا هست، داشته باشیم، همان تعاریفی که این همه جنجال هم بوجود آورده است. در مبحث FATF من معتقدم که اولا اگر آنرا فقط از منظر FATF می دیدیم و دوما مضرات و منافع آنرا می سنجیدیم، یعنی هزیه-فایده می کردیم که هزینه ها و فواید آن برای ما چیست؛ به اینجایی که هم اکنون هستیم نمی رسیدیم که در اینکه با آن چه کار نماییم، بمانیم و به مجمع تشخیص مصلحت نظام هم برود و آنجا هم نتوانند تصمیم بگیرند، چون نگران هستند. ما نباید اجازه دهیم که جهل ما نسبت به یک موضوع، برای ما تصمیم و موضع ایجاد نماید. ۲۷۲۱۵
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب