مشکلات اقتصادی محبوبیت رئیسی را می کاهد
احمد زیدآبادی در روزنامه اعتماد نوشت: تورم در اقتصاد ایران از سال ها قبل وارد سراشیبی تندی شده است که به این سادگی ها قابل توقف نیست. شاید بتوان سرعت این ماشین فروافتاده در سرازیری را کاهش داد، اما توقف آن در کوتاه مدت حدودا محال به نظر می آید.
کاهش سرعت رشد تورم هم البته به نوبه خود افزون بر لزوم لغو تحریم های بین المللی، مستلزم برنامه همه جانبه ای است که لوازم آن فعلاً در کشور ما مفقود است، اما به فرض دستیابی به آن نیز، میزان همراهی و تاب آوری جامعه در مقابل آن، شرط ضروری موفقیت نهایی آن است. عموم مردم از «کاهش سرعت تورم» معنای کاهش یا توقف قیمت ها را انتظار دارند، حال آنکه به فرض کاهش سرعت تورم، توقف رشد قیمت ها در کار نخواهد بود و فقط از سرعت افزایش بهای کالاها کاسته خواهد شد. مردمی که رشد فزاینده قیمت ها درآمدشان را بی رحمانه می بلعد و جیب شان را خالی می کند، معمولاً خویش را درگیر جزئیات آمار و ارقام در ارتباط با کاهش سرعت تورم نمی کنند. همین که آنان رشد بهای کالاها را نسبت به ماه پیش از آن ملاحظه کنند، به خشم می آیند و ناراضی می شوند. در آن صورت درصورتیکه دستگاههای تبلیغاتی و رسانه های حکومتی از کاهش رشد تورم بعنوان موفقیت دولت خبر دهند، خشم افراد افزایش می یابد؛ چونکه آنها انتظار کاهش یا حداقل ثبات قیمت ها را دارند، نه کاسته شدن از سرعت افزایش آنها را. هنگامی که عموم مردم از وضع معیشتی خود ناراضی باشند و نسبت به تصمیمات اقتصادی واکنش منفی نشان دهند، دیگر پیشبرد هر نوع سیاست اقتصادی حتی اگر فرمان اقتصاد به دست اقتصاددانان از گور برخاسته ای مانند ریکاردو و آدام اسمیت و جان مینارد کینز هم باشد، با اختلال و شکست روبه رو می شود، چه رسد به این که مدیریت اقتصادی کشور در دست افرادی باشد که جامعه اقتصاددانان نامی کشور برای آنها صلاحیت لازم را قائل نباشند! بنابراین، جلب رضایت مردم برای نشان دادن صبر و بردباری به منظور پشت سر گذاشتن تورم فزآینده، امری حیاتی می باشد. جلب رضایت مردم اما از راه توقف سریع رشد قیمت ها یا رفع سریع دیگر مشکلات اقتصادی آنان امکان پذیر نیست و ازاین رو جلب رضایت آنان را باید در خارج از دایره معیشت جست وجو کرد. به عبارت دیگر، وقتی جلب رضایت عموم از طریق تأمین فوری مطالبات اقتصادی آنان ممکن نباشد، رضایت آنان را باید از راه برآوردن سایر مطالبات شان در حوزه های سیاسی و اجتماعی و فرهنگی تأمین کرد تا مجالی برای تاب آوری اقتصادی باقی بماند. این سفارش ای است که من در همان ابتدای کار به سید ابراهیم رییسی گوشزد کردم، اما ظاهرا مورد توجه واقع نشده است. حقیقت این است که فضای تبلیغاتی حاکم بر افکار عمومی ایرانی ها ضد دولت رییسی است و در چنین فضایی حتی به شرط وجود دیگر عناصر ضروری برای موفقیت، نمی توان موفق شد. کوشش برای بستن دهان منتقدان و مخالفان و رسانه های آنان هم حتی اگر به لحاظ عملی ممکن باشد، وضع را به مراتب وخیم تر می کند، چونکه در شرایط کنونی جهان، وسوسه انحصار اطلاع رسانی در دست حکومت و محدود و منکوب و سرکوب کردن رسانه های منتقد و مخالف، فقط به از دست رفتن کامل اعتبار دولت ها نزد افکار عمومی داخلی و تشدید فضای تبلیغاتی بین المللی ضد آنها منجر خواهد شد. قاعدتا آقای رییسی با ارائه ابتکاراتی روشن و قاطع از قبیل تلاش در جهت اعلام عفو عمومی و آزادی تمام زندانیان سیاسی، رفع فیلتر برخی شبکه های اجتماعی و گشودن راه بازگشت امن و بی خطر ایرانی ها مهاجر به داخل کشور، می تواند فضای تبلیغاتی را به طرز محسوسی به نفع خود دگرگون کند و از این طریق با افزایش تاب آوری اجتماعی، فرصت مناسبی برای حل تدریجی انبوه معضلات اجتماعی و اقتصادی بخصوص تورم فزاینده به دست آورد. طبعا مخالفان این نوع ابتکارات در داخل حکومت، به فرض علاقه رییسی به چنین اقداماتی او را به تسلیم شدن در مقابل مطالبات منتقدان متهم خواهند کرد و مانع او خواهند شد؛ اما حقیقت این است که این اقدامات نه به معنای تسلیم در مقابل منتقدان، بلکه تنها راه فرصت یابی دولت رییسی برای چالش تدریجی با معضلات اقتصادی و از این جهت صرفاً به سود خود اوست. جز این باشد، بی قراری اجتماعی و فضای تبلیغاتی متاثر از آن، دولت را به کلی زمین گیر خواهد کرد؛ به صورتی که در سیاست های اقتصادی مجبور می شود تصمیمی را که جوهر امضای آن هنوز خشک نشده است، از بیم واکنش عمومی بلافاصله لغو کند و بدین وسیله خویش را بلاتکلیف و مستاصل نشان دهد و بر وخامت حال اقتصاد تا فرو غلتیدن آن در چاه ویل بیفزاید. 23302
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب