سفارش مهم علی ربیعی به مردم
به گزارش سنج نیوز علی ربیعی در یادداشتی با عنوانˮصندوق های رأی و مخالفانشˮ در روزنامه ایران نوشت: انتخابات ریاست جمهوری در این ایام زمینه ساز طرح یکی از مبرم ترین مسائل و یک اصل بنیــــادین اســـــت که همچون نخ تسبیح یا عنصر پیونددهنده، ثبات و آینده ایران را تضمین می نماید.
فارغ از هیاهوی رقابت ها و به قدرت نشستن کدام فرد یا جریان، مسأله مهم برای تفکرات دلسوز و طولانی مدت نگر می تواند نسبت بین امروز و آینده ایران با اصل صندوق های رأی باشد. از چند ماه قبل جسته و گریخته می شنویم که می گویند این دفعه باید به سمت یک «انتخاب بهتر» حرکت کرد تا «انتخابات بهتر» و برخی حتی انتخاب بهتر را در عدم تحقق انتخابات بهتر جست وجو می کنند. این نوع نگاه ها نگرانی های زیادی پدید می آورد. فضای انتخابات با این استدلال ها و همراه شدن آن با آثار تحریم بر زندگی و معیشت و خستگی ناشی از کرونا و تسری نوعی ناامیدی به این که چشم اندازی برای آینده نیست، مسائل نگران کننده ای است تا جایی که می شنویم برخی حتی از کاهش مشارکت گسترده مردمی ابراز نگرانی نمی کنند. ۲- از زمان شکل گیری دولت مدرن در ایران درباره صندوق های رأی بعنوان منبع اداره جامعه دیدگاه های مختلفی مطرح گردیده است. قبل از انقلاب اسلامی، میانجی به نام صندوق در نسبت بین حکومت و مردم بی معنا بود و تکیه بر نوعی باستان گرایی بنیادگرایانه و ناسیونالیسم متورم شده در شعار اما در عمل کشور بدون مردم، فلسفه ساخت قدرت را تشکیل می داد. در هیچ یک از ارکان قدرت، صندوق ها نه معنا و نه تأثیری در اداره امور داشتند و این بی معنایی از سطح کلان سیاسی حتی در صندوق های صنفی هم تجلی یافته بود. در تاریخ سیاسی ایران با این نوع نگرش، صندوق ها عامل برهم زننده نظم شناخته شده بود و بدون نقش مردم، قدرت ملی بیشتر معطوف به نقش آفرینی در زنجیره امنیت جهانی بود. رویکرد اصیل انقلاب بعد از پیروزی، تعریفی ناب از میانجی گری ملت - دولت را به ارمغان آورد. اما از همان دوره هم با نحله های فکری متفاوت و حتی متعارض روبه رو شد که حتی تا امروز هم این فراز و نشیب ها از منظرهای مختلف ادامه یافته است. این انقلاب یک تعریف مشخص از مفهوم ملیت ایرانی و هویت ملی را به عرصه تاریخ آورد که کاملاً بی سابقه و مردمسالارانه بود. مرحوم امام خمینی(ره) در مقابل تعریف شاهانه و آریامهری از ایران که به ایران باستان و به ملت باستان و غیرموجود در لحظه حاضر تکیه داشت و مشروعیت خویش را به صورت ناشیانه ای به یک تاریخ باستانی گره می زند، از خود ایران واقعاً موجود و از خود ایرانیان به صحنه آمده سخن گفت و در مقابل رویکرد شاهانه «ایران منهای ایرانیان» از هستی نسلی نسل های حاضر دفاع کرد و گفت ایران یعنی همین نسل حاضر، یعنی همین ایرانیان که به صحنه تاریخ وارد شده اند و حق تعیین سرنوشت خویش را می طلبند نه آن «ایران تاریخی» و ایران انتزاعی و خیالی که در مخیله شاه به نحو منتزع و مجرد از ایرانیان تولید شده است. ۳- نخستین عناد و تضاد با صندوق رأی به جریانات اسلحه به دست که خویش را انقلابی حرفه ای می دانستند باز می گردد. اگر به سالهای نخست انقلاب اسلامی برگردیم، حساسیت ضد انتخاباتی جریانات التقاطی مثل سازمان به اصطلاح مجاهدین خلق و برخی جریان های برانداز مارکسیستی شکل کاملاً متفاوتی داشت. منافقین در آن سال ها به بیانی پیچیده و پوشیده ضد انتخابات موضع گیری می کردند. آنها در مقابل اصرار و تاکید فوق العاده امام خمینی در لزوم مشارکت گسترده و در تمهید لوازم عملی آن (از جمله حضور همه سلایق و همه طیف های سیاسی چه در سطح نامزدی و کاندیداتوری و چه در سطح مشارکتی و رأی دهی) تلاش در فرعی سازی امر انتخابات داشتند. به زبانی نفاق آلود می گفتند باآنکه انتخابات خوب است اما در مقایسه با انقلاب از اولویت برخوردار نیست. آنها برپایه برداشت خاص خود از «انقلاب» به یک نوع دوگانه سازی میان «انقلاب» و «انتخابات» قائل بودند. یعنی می گفتند لحظه پیروزی انقلاب بسی مهم تر از آن است که صرف انتخابات بشود، باید ابتدا انقلاب را تعمیق کرد و سپس در انتهای فرآیند طولانی مدت «تعمیق انقلاب» به انتخابات پرداخت. وقتی این کلام را خوب می شکافتی در پسِ شعر و شعارهای به ظاهر حماسی و انقلاب ستایانه آن جریان های نفاق آلود، می توانستی بخوبی نوعی بی باوری عمیق و یک نوع هراس عمیق از مردم و از انتخابات مردمی را ببینی. آنها خیلی صریح و روشن می گفتند جامعه هنوز «ذات شرک آلود» دارد و به اندازه کافی «توحیدی» نشده بدین سبب به جای انتخابات باید اولویت را به «تعمیق انقلاب» داد تا عناصر شرک آلود جامعه در خلال یک فرآیند طولانی مدت تصفیه و پاکسازی شوند و به حد رشد انتخاباتی برسند. امام خمینی به این دوگانه «یا انقلاب یا انتخابات» قائل نبودند و از همان روزهای نخست پیروزی انقلاب با همان دقت و جدیت انقلابی امر انتخابات را در آزادترین سطح و ترازی که تا آن روز منطقه و کل این گستره جغرافیای وسیع جهان اسلام تا شمال آفریقا به خود ندیده بود، پیگیری می کردند. منافقین در پاسخ می گفتند «مگر نه این است که در فضای موجود هنوز هم بقایای نظام وابسته آریامهری با انحای مختلف موج می زند؟» و نتیجه گیری می کردند در وضعیت رسوب «تفکـــــرات شرک آلــــــود و استــــثماری» در سطــــــح جامعــــه نمی توان از اولویت انتخابات سخن گفت. (روزنامه «مجاهد»، آبان ۵۸) آنها خیلی خوب می دانستند (و گاه حتی به وضوح این را می نوشتند) که در فضای انتخابات آزاد و رقابتی که امام خمینی(ره) پیگیر مستمر آن بودند، شانس پیروزی ندارند بدین سبب تلاش می کردند انتخابات هراسی و سوءظن عمیق خود به انتخاب جامعه را در یک پوشش به ظاهر «انقلابی» پنهان کنند. ۴-مخالفت دیگر از منظری متفاوت و با نیتی مصلحانه این دفعه به نام یک رویکرد و برداشت خاص بروز پیدا کرده است. این جریان نسبت به اصالت انتخابات تردید کرده اند و نوعی دوگانه را پیش برده اند. نظریه اینان نهایتاً همانند تز «ایران منهای ایرانیان»، به «جمهوریت منهای جمهور مردم» منتهی می شود. اینان به انتخابات به شکل یک «بلای ناگزیر» نگاه می کنند که به نحوی باید «بلاگردانی» شود. موسم انتخابات که می آید گرفتار تعارضی دل آزار می شوند، یعنی گرفتار یک نوع انتخابات هراسی هستند. آنها تعابیر سنتی را برای بیان هراس خود انتخاب نموده اند و به زبانی متفاوت هراس خویش را فرافکنی می کنند: چه خواهد شد اگر مردم در سطح گسترده مشارکت کنند؟ چگونه میتوان میل عظیم ملی به تعیین سرنوشت را بی معنا، نارس و ناقص کرد؟ اینها سؤالاتی است که بر زمین و زمینه مردم هراسی می روید و درست در نقطه مقابل آن شیوه «مردم درمانی» و «انتخابات درمانی» است که مشی غالب و مسلط مرحوم امام خمینی بود و امروزه در قالب بیانی دیگر و گفتمان مشارکت حداکثری توسط رهبر معظم انقلاب پیگیری می شود. امام خمینی به انتخابات و به مردم و شوق مردمی برای تعیین سرنوشت، به شکل یک «مسأله» نگاه نمی کردند، برعکس، به دیده «حل مسأله» می نگریستند. امروز هم مسائل و چالش های پیش روی کشور کمتر از آن دوران نیست، بلکه شکل پیچیده تری یافته و بنا بر این احتیاج به حضور مردمی و احتیاج به انتخابات واقعاً رقابتی که بتواند همه طیف های سیاسی و همه گوناگونی های فرهنگی را در سیمای نامزدهای متفاوت تجسد بخشد بیشتر است. بدین جهت بعد از چهل وچند سال تمرین انتخاباتی، باید به سمت انتخاباتی با درجه فراگیری وشمول بیشتر رفت و نه برعکس. سخنانی هم با هموطنانم دارم. اگر کسی فکر کند بدون صندوق کشور قابل ثبات خواهد بود تفکری اشتباه است. صندوق ها تنها راه بی بدیل پیوند دادن خواسته های نسل های جدید در دل جمهوری اسلامی ایران است و این امری است که در مسیری باثبات، خواست ها، نیازها، آمال و آرزوها را می تواند متجلی سازد. صندوق ها جلوی عبورها را خواهند گرفت و انرژی انسانی جامعه را تبدیل به پویایی و پیشرفت امور می کنند. فارغ از هرگونه آزرده شدن های سالهای اخیر، سختی های متحمل شده و نگرانی و دلشوره های عمومی باید هویت صندوق ها را پاس بداریم و تلاش نماییم که صندوق ها کارکردی بهتر از گذشته داشته باشند. جریانات ناامیدساز از مشارکت و صندوق ها به دنبال ماجراجویی هستند. هیچ جامعه ای با این نوع تفکرات ماجراجویانه به سرمنزل مقصود نخواهد رسید. تفکراتی مانند «نه به انتخابات» و «عدم مشارکت» تحلیل درستی از شرایط ایران و جهان که بتواند با ثبات، تغییرات را در خود جای دهد، ندارند. باید به این باور و اجماع رسید که صندوق ها مسیر درست کشور هستند. 27215
منبع: سنج نیوز
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب